|
„Nu, kott vor Wiehnachten, wörr freuher düchtig dat Swienslachten in Gang", verteil mik Kuddel vun'e Füürwehr in'e Stadt, wo een anroppt, as't brennt. Feine Doog harm se bi de Slachtköst beläävt, blots eens kunn he no't Slachten nich verknusen, dat Swattsuur!
He da süß jümmer allns vor de Noht wegeten, aver mit Swattsuur dörft em keeneen komen, dat harr em dormit mol bannig an'e Gnogen gohn. „Kiek mol an", sä Kuddel, „ik drink gern mol een klorn Kööm, dor kannste up'n Grund kieken, aver bi Swattsuur weeste ni nich, wat du dor just rutangelst!
He schüddel sik, äs harr he just een Töller Swattsuur vor sik stohn un vertell, wat dat dormit up sik hebben dä. Sien Voder harr jümmer seggt, „wat up'n Disch kummt, ward eten!" Aver Kuddel hett dor sien egen Meenung, äs dat um Swattsuuer geiht.
Een schall jo weten, freuher wöör egens in'n Keller een Eck upmuurt, för Swattsuur ut Swiensbloot, Buukspeck, Niern un Speckswoten, allns vun't Swien, wat nich in'e Wost keem un as Broden nix dögen da.
De Froons verstünnen dat goot, Swattsuur mit Backobst in een grode Schöddel up'n Disch to bringen. „In't Swattsuur weer sovääl in, dor wüß een ni nich, wat'n just up'n Töller kriegen dä", meen Kuddel, „dat weer jümmer een Rätselroden", sä he.
He harr as Jung ok mol vun hört, dat in't Swattsuur Müüs versopen weern, aver dor harr sik deshalv keeneen den Gesmack um verdarben loten. Müüs harr't jo in't jedet Huus geven. So een lütt Deert wöör fix rutfischt, dat weer denn een gode Mohltiet för de Katt.
Wo Kuddel dat vertelln dä, kunn een warraftig een grösige Huut bi kriegen. Aver bannig leeg wöör't, as he vertell, weshalv he keen Swattsuur mehr doolkriegen kann. De grode Familje harr in'e Köök an'n Disch seten, as sien Mudder no't Dischgebäät ut de grode Schöddel hitten Swattsuur de Reeg no upfülln dä.
He harr düchtig Smacht hatt un harr sik bannig höögt, as he een groot Stück Fleesch up'n Töller kreeg. „Aver Fleutjepiepen", sä he, „as ik mit'n Meß vun dat Stück de düster Sooß afschroopt haar, kreeg ik den Höcker up't Buukfleesch to sehn!" **********
„Dunner im Doria", schüddel he sik, „bino harr ik vor Schreck mien Eetgeschirr falln loten, so heff ik mik dormols över dat Stück vun'e Söögbost verjoogd! " He harr just dat Stück footkre-gen, woan de Parken sugen doot. He harr eerst up dat Stück glubscht, wat up sien Töller so wabbeln da, un dorno up de an-nern Töllers.
Snackt wöör jo nich bi Disch. Kuddel troo sik ok nich, wat to seggen. He wunner sik aver bannig, dat ok sien Voder so een Stück Buukfleesch harr mit'n Höcker piel no boben. De da dat verknusen, äs haar he een Spek-kool vor sik. Kuddel hett poor-mol dröög doolsloken. Jümmer wedder plier he dat Stück up sien Töller an, dat ern so mit de Ringel um'e Stipp an-keek, äs woll't seggen: „Nu freet mik man!" — „Ik kann't nich", hett Kuddel dat Stück up'n Töller in de swatte Breuh hen un her schoben.
Sien Voder harr em jo aver intröchtert: „Wat up'n Disch kummt, ward eten!" Nu füng he an, dat Buukfleesch vun alle Sieden antogniegeln un hett bedächtig eten, dat sien Mudder meen: „Smeckt dik dat nich oder heste een Muus in hinnen?"
„Tingel nich rum", sä sien Voder, „Swattsuur is doch wat Feins!" Kuddel hett keen Lipp riskeert, Stück för Stück hett he sik dat Fleesch doolguält. De Lüüd an'n Disch weern längst mit't Eten ferdig, as Kuddel jümmer noch snippelt hett.
He harr blots noch dat Middelstück vun't Fleesch vor sik. Wedder sä he to sik: „Ik kann't nich!" As he aver in de düstern Oogen vun sien Voder kieken da, hett he Moot foot un dat leste Stück doolwöörgt.
As sien Voder nu no't Dischgebäät upstohn da, is Kuddel mit een Satz no buten. He hett nix in'n Lieff beholn vun't Swattsuur. Sien Mudder meen noher: „Jung, büste krank? Du sühst jo so wittschen ut!"
— „Nee", meen Kuddel vun'e Füürwehr nu: „Swattsuur, eenmol un nich wedder!
Hausschlachter Otto Heitsch bei Sebeke auf dem Hof, im Winkel 2"
|
